Seven from Heaven

Voor er een wereld was,
was er daad.

Ontmoeting schiep ooit alle werelden.
Uit twee ontstond geest, bewustzijn, universa.

Geen big bang.
Dansend, zingend, liefhebbend geboorte.

De kwantumwereld is mogelijkheid, geen ding.
Universa wachten in potentie,
totdat ontmoeting van twee een 1D-realiteit schept.

Een spiraaldans, uitdijend, groeiend,
tot zwaartekracht de middelpuntvliedende kracht overwint
en het ei-universum ontstaat.

Ruimte is georganiseerde informatie.
Alles wat 3D is, is projectie van een 2D-oppervlak.
Schaduw van een diepere dans.

Zwarte gaten zijn geen graven.
Zij zijn terugkeer.
Reductie van 3D → 2D.
Thuiskomst op het membraan van het Gouden Ei.

Beweging. Ritme. Spanning.
Geboorte uit evenwicht.

De 300.000 jaren duisternis?
Tijd van worden zonder waarnemer.

De wereld ontstaat niet.
Zij ontmoet zichzelf.

En in het ei
begint het universum
zichzelf lief te hebben.

Gedachten zijn titanen.
De goden, gelijk de elementen, hun schaduwen.

Quaoar is gezang en dans van de eerste twee.
Vervolgens beschermd door de Zeven.
Want liefde is een daad.

I ↔ G = Liefde² → ∞